[Twice] ป๊ามิกับม๊ายอน ❤ Minayeon

“มินะ กูบอกมึงตรงๆเลยนะ.. มึงซวยแล้วว่ะ”

ก็นั่นแหละ.. ประโยคสั้นๆของเพื่อนสาวผมสั้นยังคงวนเวียนอยู่ในหัวจองมินะราวกับว่ามีใครมาเปิดเทปของมันซ้ำไปซ้ำมา ร่างสูงก้มมองดูเด็กสาวที่ดูยังไงก็พึ่งจะห้าหกขวบที่กำลังยิ้มกว้างเผยให้เห็นฟันกระต่ายน่ารักอยู่ตรงหน้า “ป๊ะป๊า~” เสียงหวานใสดังขึ้นมาเจื้อแจ้วหากแต่นำพาอาการขนลุกเกลียวมาให้มินะ

ใครพ่อเธอกันน่ะยัยเด็กกระต่าย ?!

หันซ้ายหันขวาไปรอบๆตัวหวังจะได้เห็นผู้ชายสักคนที่ระลึกได้ว่ามา ‘ลืม’ ลูกสาวตัวเองไว้บ้านคนอื่นแบบนี้.. แต่ก็ไม่พบใคร ทั้งบ้านยังคงมีแค่มินะและเด็กฟันกระต่ายที่นั่งอยู่ตรงข้ามกันในตอนนี้เท่านั้น เด็กที่มินะเจอตอนเที่ยงคืนของวันเพราะว่าพึ่งจะกลับบ้านหลังจากที่ไปแฮงเอ้าท์กับเพื่อนๆในคณะมาโดยมีจองยอนเป็นผู้ขับรถมาส่ง เด็กน้อยที่นั่งกอดตุ๊กตาที่จะเรียกว่ากระต่ายได้มั้ยมินะเองก็ไม่ค่อยจะแน่ใจ รู้แค่ว่ามันมีหูยาวๆและตัวสีชมพูเท่านั้นเอง นั่งหลับคอพับอยู่ตรงม้านั่งหน้าบ้านของเธอแบบที่ไม่เกรงกลัวเลยว่าตัวเองจะป่วยเพราะอาการหนาวๆข้างนอกรึเปล่า หรือไม่แม้ที่จะกลัวเลยว่าตัวเองจะถูกใครจับตัวไป ดีนะที่เด็กกระต่ายมานั่งอยู่ในรั้วบ้านถึงจะรู้ไม่รู้ว่าเข้ามาได้ยังไงก็เถอะ แต่ก็ยังดีกว่าให้เด็กน้อยไปนั่งอยู่หน้าบ้านนอกรั้วล่ะนะ

“พ..พี่ว่าเราเข้าใจอะไรพี่แน่ๆเลย พ่อแม่เราอยู่ไหนคะ ?” เหมือนว่ายิ่งมินะมองหน้าเด็กตรงหน้านานๆมันจะพาลทำให้ตัวเองรู้สึกอึดอัดจนหายใจไม่ออกแปลกๆตามประสาคนที่ไม่ชอบเด็ก.. ยิ่งเป็นเด็กน้อยตัวเล็กๆดูท่าทางคุยกันไม่รู้เรื่องเหมือนเด็กตรงหน้ายิ่งแล้วใหญ่ นี่เหมือนจะรู้สึกคันยิบๆที่มือเหมือนจะอยากโยนเด็กออกจากบ้าน

“นี่ไง ป๊า~” ว่าแล้วก็ชี้นิ้วป้อมๆมาทางมินะที่ทำหน้าเหวอรอรับ..

“พี่ไม่ใช่พ่อเรานะ..”

“ป๊านั่นแหละ ป๊ามิไง ^^~”

“ไม่ ! เดี๋ยว.. แล้วแม่เราล่ะไปไหน ?” เหมือนจะพูดไปก็เท่านั้น ในเมื่อเด็กน้อยตรงหน้าไม่ได้ฟังอะไรและทู่ซี้ชี้ว่าเธอเป็นพ่อของตัวเองอยู่ดี แต่หลังจากที่มินะถามถึงแม่แล้วก็เด็กน้อยก็ดูจะเงียบไป มือเล็กๆและเท้าเล็กๆนั้นขยับไปมาดูรนๆเหมือนเด็กมีความผิด ริมฝีปากเล็กก็เม้มเข้าหากันแถมหลบสายตาที่จ้องมองเพื่อรอคำตอบของมินะอีกด้วย..

“ว่าไง ?”

“คือ..”

“หือ ?”

“มิ.. มิยอนหนีออกจากบ้านมา”

“ห้ะ.. ห๊าาาาาาาาา !!” แทบจะตกโซฟา.. มินะมองเด็กน้อยตรงหน้าอย่างอึ้งๆในประโยคที่พึ่งจะหลุดออกมาจากปากของเด็กน้อยวัยไม่ถึงสิบขวบ

ตัวแค่นี้ก็ใจแตกหนีออกจากบ้านแล้วหรอ ?!

“ได้ไงอ่ะ ?! ล..แล้วเรามาอยู่นี่ได้ไง ?” ถามอย่างรวดเร็วพลางจับไปยังต้นแขนเล็กๆของเด็กที่กำลังทำท่าเหมือนจะเดินหนีเธอ เด็กน้อยมิยอนหันมายิ้มกว้างให้มินะ “ก็มาหาป๊ามิไงคะ ^-^” เด็กบ้านี่.. มินะได้แต่มองตามแผ่นหลังเล็กๆที่เดินดุ่มๆไปทางห้องนอนของเธออย่างงงๆ.. รู้ด้วยว่าห้องไหน !

“เห้ย เดี๋ยววววววว.. ด..เดี๋ยวก่อน..” วิ่งตามเข้ามาในห้องนอนแทบจะทันที ก่อนจะต้องเบาเสียงตัวเองไม่ทันเมื่อได้เห็นร่างเล็กๆที่พึ่งจะเดินเข้าห้องก่อนหน้าเธอแค่สองนาทีกำลังนอนซุกผ้าห่มอยู่บนเตียงสีม่วงแถมในอ้อมกอดน้อยๆนั่นยังมีตุ๊กตาเพนกวิ้นตัวกลมของเธออีกด้วย.. 

เชี่ย.. แล้วคนสวยจะนอนตรงไหนว่ะคะ ?

♓ 4 1 1 .

กลับมาหาเรือของ 'มินายอน' อีกครั้ง

หลังจากหนีไปหามิแชงมา 555555

ฟิลแบบมีลูกค่ะ สบ๊ายยยยยย (หรอ.. ?)

ฝากฟิคเรื่องนี้ด้วยนะคะ ปย๊ง~❤

สนับสนุนการแต่งฟิคทไวซ์อย่างเป็นทางการ ^-^

  

         CR.411

 

CR.411